احداث 2 باب مدرسه عشایری در طبس – خراسان جنوبی

مدرسه عشایری، به نوعی از مدرسه گفته می‌شود که از گذشته‌های دور در جامعه عشایری رواج داشته‌است. این مدرسه معمولاً در چادر برپا می‌شود و معلم /معلمین آن همراه با ایل کوچ می‌کنند.

عشایر یا جامعۀ عشایری، آن بخش از جمعیت کشور ایران است که از طریق دامداری زندگی می کنند و به اقتضای اقتصاد دامداری، تشکیلاتی ایلیاتی و شبانی دارند که در تمام یا قسمتی از سال، در محل یا مسیری معین، ساکن یا در حال حرکت (کوچ) اند و زندگی چادرنشینی دارند. آموزش و پرورش عشایری ایران، در حال حاضر، در اساس چندان فرقی با آموزش و پرورش روستایی یا شهری ایران ندارد و برای عشایر نیز مدارسی دایر است؛ لیکن به سبب دشواری های ناشی از کوچ و حرکت، برخی از مدارس عشایری به صورت مدارس متحرک تشکیل می شود. این مدارس، غالباً کوچک و به صورت کلاس چندپایه (یک معلمی)اند که یک معلم در کلاس خود ترکیبی از دانش آموزان چند پایۀ متفاوت را اداره می کند. آموزش و پرورش رسمی عشایر ایران در ۱۳۰۸ش، با طرح اسکان عشایر، آغاز شد و برای عشایر اسکان یافته، چند مدرسۀ ابتدایی با عنوان دارالتربیه عشایری به صورت شبانه روزی دایر شد. در سال های بعد، مدارس عشایری جدید و نیز دانشسراهای تربیت معلم عشایری تأسیس شدند و در سال تحصیلی ۱۳۵۴ـ۱۳۵۵شمسی، تعداد مدارس عشایری ایران به ۲,۰۴۲ رسید و ۸۰,۴۸۵ نفر از کودکان عشایر خواندن و نوشتن فارسی و ریاضیات و علوم و سایر دروس ابتدایی را آموخته بودند. اکنون نیز آموزش و پرورش عشایری، به عنوان بخشی از سازمان های آموزش و پرورش استان های ایران، ادامه دارد و برای تدریس، علاوه بر معلمان عادی، از سرباز معلم ها، که دورۀ خدمت نظام وظیفه خود را در مقام معلم در مناطق محروم می گذرانند، نیز استفاده می شود.

با گسترش جوامع نوع دیگری از مدارس عشایری نیز به وجود آمد : مدرسه عشایری ثابت و کانکسی

به گفته مسئولین زیربط، مجلس شورای اسلامی با سازمان نوسازی مدارس کشور،تفاهم نامه ای مبنی بر ساخت 1000 مدرسه عشایری ثابت  امضا نموده اند .

در موسسه پویا نیز،تصمیم بر ساخت 2 مدرسه عشایری ثابت با کمک همیاران گرامی گرفته شد.

مدرسه عشایری احمد رحیمی در روستای قرچه – دستگردان طبس- استان خراسان جنوبی

مدرسه عشایری  زهرا محسنیان  در روستای سمبا – دستگردان طبس – استان خراسان جنوبی